Þegar ég var um 3 ára greindist Guðfinna amma mín með Parkinsons aðeins 55 ára gömul. Ég var mikið hjá ömmu og afa þegar ég var lítil og kynntist þá vel sjúkdómnum. Þegar ömmu hrakaði bættust við ný og ný hjálpartæki og maður var sífellt að læra á nýja tilveru með ömmu. Amma lifði með sjúkdóminn í 20 ár og undir lokin fékk ég að fylgja henni seinustu mánuðina sem starfsmaður á elliheimilinu sem hún bjó á og kynntist þar enn betur öllu því sem fylgir umönnun einstaklinga með Parkinsons. Ég þekki því fátt annað en að amma hafi verið að glíma við þennan sjúkdóm en á sama tíma sér ég hversu gríðarlega mikil vinnan í kringum sjúkdóminn er. Þetta er sjúkdómur sem hefur áhrif á alla fjölskylduna og umturnar lífi fólks. Parkinsons samtökin standa mér því nærri og þykir mér vænt um þá vinnu sem þau gera fyrir fólk í sporum ömmu.